Imagine all the people living life in peace

Hello lieve mensjes.

Ondertussen ben ik weer in Nederland, maar ik dacht ik zal mijn blog nog maar wel even afmaken. Dinsdag hadden we weer een morgendienst. Lekker vroeg uit bed dus -> half 7. Om 8 uur waren we vervolgens op het kamp, waar we eerst de briefing hadden. Vandaag hoefden we gelukkig niet zoveel housing te doen, maar er moest een census gedaan worden. Dit houdt in dat we de informatie uit het systeem van Eurorelief over het aantal inwoners van het kamp vergelijken met de echte informatie. Hiervoor krijg je uitgeprinte bladen mee, gesorteerd per tent, met daarop het aantal families, mensen en de namen. Vervolgens ga je de tenten opzoeken en probeer je uit te vinden, waar de mensen zijn en of er nieuwe mensen bijgekomen zijn. Dit is best wel leuk werk, omdat mensen hier niet boos of verdrietig over hoeven te worden. Je kunt dus ook gewoon een gezellig gesprek met deze mensen hebben.

Terwijl we (rhode en ik) met de census bezig waren zagen we ineens een mevrouw huilend buiten een van de grote hallen zitten. We zijn hier bij gaan zitten en hebben haar omhelst en vastgehouden. Engels verstond ze niet en onze Arabische woordkennis was hier toch te beperkt voor. Met behulp van handen en voeten zijn we erachter gekomen dat ze er even doorheen zat, omdat ze zo weinig plek had. Ze zat op ik denk ongeveer 6 m2, met haar drie kinderen. Haar man was niet bij hun. Of hij dood of levend was konden we niet achterhalen…

Bij een andere tent werden we uitgenodigd op de koffie. Dit was bij een familie uit Syrië. Een man en vrouw met 4 kinderen. Ze waren onderweg naar Duitsland, naar hun andere twee kinderen. De vrouw was verpleegster geweest in Syrië. Ook in de tijd van de oorlog. Ze kon nu geen Engels meer praten. Dit was ze vergeten door alles wat ze meegemaakt had. Gelukkig kon haar dochter voor ons vertalen. Ook konden we een beetje in het Duits praten. Dit hadden ze al een beetje geleerd. Ze waren hier gekomen met de boot. Het was heel eng geweest. Ze konden eigenlijk allemaal niet zwemmen en ze hadden 2/3 uur lang in de boot gezeten. Ze hadden nu een helft van de tent. Eerst hadden ze met z’n 6en een kwart van de tent moeten delen. Een kwart is ongeveer 4 m2. En ze waren allemaal boven de 14 jaar.

Toen we de census voltooid hadden moesten we spullen sjouwen van de New Arrivals kooi naar de groene container. Dit omdat er veel spullen buiten lagen die eigenlijk niet gebruikt werden, maar waardoor de verleiding voor de alibaba’s in het kamp eigenlijk wel heel groot was.
Na de shift hebben we thuis weer supergezond gegeten -> aardappels, bonen en tonijnsalade. Daarna zijn we eigenlijk bijna gelijk wel gaan slapen. Morgen weer een dag.

Woensdag hadden we een midshift. We konden dus lekker uitslapen -> half 9 uit bed. Vandaag moest er weer veel housing gedaan worden. Hier hadden we niet echt zin in, maar ja het moet toch gebeuren. Het lastige is altijd dat mensen niet bij anderen in een ruimte willen, wat heel begrijpelijk is, maar ja. Het moet nu eenmaal. Uiteindelijk is het ongeveer gelukt om de mensen verhuisd te krijgen, maar het is niet echt mijn favoriete bezigheid. Het liefst zou je iedereen gewoon lekker een huis geven.

De volgende taak vandaag was om een inventarisatie van de mensen in de New Arrivals te maken, zodat er weer transfers konden plaatsvinden. Dit is best wel ingewikkeld werk, omdat iedereen door elkaar loopt en het vaak ook niet helemaal duidelijk is hoe mensen nu familie zijn. Uiteindelijk gingen de transfers niet door, dus was het werk soort voor niks. Maar we hebben wel weer even contact met deze mensen kunnen hebben.

Verder was het vandaag natuurlijk onze laatste shift. Dit is wel een gek idee, wat je soort dan ook nog niet echt realiseert. Ik heb wel nog afscheid genomen van een paar mensen (uiteraard ook van de lieve Syrische familie), maar ook dit voelt apart. Jij kan tenslotte gewoon naar huis, terwijl al deze mensen hier gewoon blijven (vast)zitten. Aan de andere kant ben ik ook weer ontzettend dankbaar voor wat ik heb. Maar waarom wij wel en zij niet?

Terugkijkend op mijn tijd op Lesbos kan ik zeggen dat het weer een zware, maar mooie tijd is geweest. We leven op een aarde die veel problemen moet dragen, maar er is een God die op een of andere manier een plan met dit alles heeft! Laten we leven op deze aarde met het vooruitzicht op de tijd waarin iedereen in vrede met elkaar zal leven.

Groetjes en wie weet tot horens wanneer ik weer naar Lesbos ga!

‘You can’t go back and change the beginning, but you can start where you are and change the ending’ – C.S. Lewis